>«پس از بیست و چند سال که از پسر جوانشان که مفقود الاثر بود خبری نداشتند تازه خبر آوردند که جنازه مطهرش پیدا شده است. پدر و مادر پیر دعوت شده بودند که پیکر فرزندشان را ببینند. سه، چهار کیلو استخوان در کیسه ای درون تابوت بود. مادر طاقت نیاورد و های های گریه را سر داد. پدر اما چون کوهی استوار بغض را در گلو نگهداشت و رو به مادر کرد و گفت: «چرا بی تابی می کنی؟ صبور باش! درست به همان وزن و اندازه ای است که موقع تولدش خداوند به ما عطا کرد. یادت می آید موقع تولد هم سه کیلو و نیم وزن داشت» و مادر قدری آرام گرفت…»
«اکبر شریعت» رزمنده ۴۰ ساله دارابی، زمانی که در «قرارگاه کربلا»، در «ظهر عاشورای ۱۴۰۵ قمری» (۱۴ مهر ۱۳۶۳ شمسی)، سروده ساده و خالی از آرایه های ادبی خود را با شور و حال می خواند، تصور هم نمی کرد که «کربلا، کربلا، ما داریم می آییم» مدتی بعد، به یکی از ماندگارترین یادگارهای سال های دفاع مقدس تبدیل شود.
فیلمی که خواهید دید، نسخه کامل از اجرای شورانگیز آقای شریعت در مهرماهِ ۳۰ سال قبل است. نسخه ای که با مصرع «کی رسد این پیام از قرارگاه کربلا» آغاز می شود. این اجرا مشتمل بر دو بخش است که نوای «کربلا کربلا» ما داریم می آییم، بخش دوم از این اجرا است.
نوجوان ۱۶ ساله اسیری که خبرنگار زنی میخواهد با وی مصاحبه کند، ولی این نوجوان او را به حجاب توصیه میکند …
شهید سید مجتبی علمدار با دلی سوخته، در هجر یاران شهیدش با آنها مناجات میکند:
چقدر سخت است حال عاشقی که نمی‌داند محبوبش نیز هوای او را دارد یا نه .
ای شهیدان، از همان لحظه‌ای که تقدیر ما را از شما جدا کرد یاد شما، خاطره‌های دنیای پاک شما امید حیاتمان گشته .
ما به عشق شما زنده‌ایم و به امید وصل کوی شما زنده‌ایم .
اما شما، شما علی الظاهر دلیلی ندیدید که اوقات پر اجرتان را صرف ما کنید.
چه بگوییم؟
راستی چگونه حرف دلمان را فریاد کنیم که بدانید بر ما چه می‌گذرد ؟
مگر خودتان نمی‌گفتید که ستون‌های شب عملیات ستون گردان نیست، ستون عشق است، ستون دل‌های سوخته ایست که با خمیر مایه‌ی اشک و سوز به هم گره خورده است.
این انیمیشن درمورد خاطره ای از فاطمه سادات موسوی در جبهه های ۸ سال دفاع مقدس است…
آن زمان در بیمارستان صحرایی کار می کردم. دشمن تک زده بود و آن روز تعداد مجروح ها خیلی زیاد بود. بین مجروح ها کسی بود که حالش خیلی خراب بود. یکی از پرستارها که چادر داشت ناگهان تعادلش به هم خورد به او گفتم که چادرت را بردار و سپس مجروح را مداوا کن. پرستار که آمد چادرش را درآورد، دیدم مجروح، چادر او را گرفته است.
او گفت: « ما داریم می رویم که چادر از سر شما نیفتد» این را گفت و درهمان حال که چادر در دستش بود، شهید شد.
مردم مشهدمقدس با حضور میلیونی خود حماسه‌ای دیگر را رقم زدند؛ حماسه‌ای که نه می‌توان آن را نادیده گرفت و نه می‌توان در وصفش آن گونه که سزاوارش است سخن گفت. واحد چند رسانه ای قدس آنلاین سعی نمود با تصویر برداری در بخش های مختلف مراسم و تدوین همزمان اطلاع رسانی سریعتری در شبکه های اجتماعی برای مخاطبین قدس داشته باشد که گلچینی از آن را مشاهده می کنید