>
مستند خادم الرضا (ع) روایتی از خادمی و ارتباط قلبی حاج قاسم سلیمانی با امام رضا علیه السلام در زمان های تشرف به حرم مطهر رضوی است.
مستند «کبوتر حرم» روایتی از زندگی و فعالیت های فرهنگی و مذهبی شهید غلامعلی رجبی (جندقی) می باشد.
زمانی که سیره شهدا را از زبان کسانی که سال ها با آنها دوست و همکار بوده اند، یا جزو همرزمانشان به شمار می روند می شنویم، آنگاه در می یابیم میان یک انسان عادی و کسی که خداوند او را برای شهادت انتخاب می کند چقدر فاصله است.
شهید غلامعلی رجبی (جندقی) از جمله ستارگان درخشانی است که در سپهر شهادت و فداکاری ملت ایران می درخشد، او در تهران به دنیا آمد، آن هم در سال ۱۳۳۳ بنابراین دوران نوجوانی او مصادف بود با روزهای شکل گیری نهضت اسلامی به رهبری امام خمینی(ره)؛ پدرش حاج حسن، از اساتید برجسته اخلاق و عرفان بود و نسبت به تربیت فرزندانش بسیار کوشا به همین دلیل غلامعلی به تدریج به معارف ناب اسلامی و در محیط خانوادگی آشنا شد و تحت تعالیم و تربیت پدرش، به مداحی برای اهل بیت(ع) روی آورد.
از جمله اشعار معروف شهید رجبی می توان به بیت «قربون کبوترای حرمت/ قربون این همه لطف و کرمت» اشاره کرد.
مستند «کبوتر حرم» که در دو قسمت توسط سید احمد معصومی نژاد کارگردانی شده به زندگی این شهید والامقام می پردازد؛ در این مستند بخش هایی از زندگی شهید به صورت نمایشی بازسازی شده و همچنین با برخی وعاظ و مداحان مشهور تهران نیز گفت وگوهایی صورت گرفته است.
سعید حدادیان، حاج منصور ارضی، حجت الاسلام والمسلمین پناهیان، حائری زاده، محسن طاهری، شیخ حسین انصاریان و خانواده شهید رجبی از جمله افرادی هستند که در «کبوتر حرم» با آنها گفت وگو شده است.
پخش سروده هایی از شهید با صدای خود او از دیگر بخش های این مستند است.
روز جمعه ماه محرم سال ۱۳۳۶ در یکی از محلههای مستضعف نشین اصفهان به نام «کوی کلم» خانواده با ایمان خرازی مفتخر به قدوم سربازی از عاشقان اباعبدالله (ع) گشت. هوش و ادب، زینت بخش دوران کودکی او بود و در همان ایام همراه پدر به نماز جماعت و مجالس دینی راه یافت و به تحصیل علوم در مدرسهای که معلمان آنجا افرادی متعهد بودند، پرداخت. اکثر اوقات پس از تکالیف مدرسه به مسجد محله به نام مسجد «سید» رفته با صدای پرطنینش اذان و تکبیر میگفت.
حسین در دوران فراگیری دانش کلاسیک لحظهای از آموزش مسایل دینی غافل نبوده و در آغاز دوران نوجوانی گرایش زیادی به مطالعه خبرها و کتب اسلامی و انقلابی داشت و به تدریج با امور سیاسی نیز آشنا شد. در سال ۱۳۵۵ پس از اخذ دیپلم طبیعی برای طی دوران سربازی به مشهد اعزام گشت. او ضمن گذراندن دوران خدمت، فعالانه به تحصیل علوم قرآنی در مجامع مذهبی مبادرت ورزید. در آن دوره او را برای عملیات سرکوبگرانه ظفار به عمان فرستادند ولی او از این سفر به معصیت یاد کرد و حتی نمازش را تمام میخواند. از همان روزهای اول انقلاب در کمیته دفاع شهری مسئولیت پذیرفت و برای مبارزه با ضد انقلاب داخلی و جنگهای کردستان قامت به لباس پاسداری آراست و لحظهای آرام نگرفت. یک سال صادقانه در این مناطق خدمت کرد و مأموریتهای محوله او را راهی گنبد نمود.
با شروع جنگ تحمیلی به تقاضای خودش راهی خطه جنوب شد و در اولین خط دفاعی مقابل عراقیها در منطقه دارخوین مدت نه ماه، با تجهیزات جنگی و امکانات تدارکاتی بسیار کم استقامت کرد و دلاورانی قدرتمند تربیت نمود. در سال ۱۳۶۰ پس از آزادسازی بستان تیپ امام حسین (ع) را رسمیت داد که بعدها با درخشش او و نیروهایش در رشادتها و جانفشانیها، به لشگر امام حسین (ع) ارتقا یافت. حسین شخصاً به شناسایی میرفت و تدبیر فرماندهیاش مبنی بر اصل غافلگیری و محاصره بود حتی در عملیات والفجر ۳ و ۴ خود او شب تا صبح در عملیات خاکریزش شرکت داشت و در تمامی عملیاتها پیشقدم بود. حسین قرآن را با صدای بسیار خوب تلاوت میکرد و با مفاهیم آن مأنوس بود. او علاوه بر داشتن تدبیر نظامی، شجاعت کمنظیری داشت. معتقد به نظم و ترتیب در امور و رعایت انضباط نظامی بود و در آموزش نظامی و تربیت نیروهای کارآمد اهتمام میورزید. حساسیت فوقالعاده و دقت زیادی در مصرف بیتالمال و اجرای دستورات الهی داشت.
از سال ۱۳۵۸ تا لحظه آخر حضورش در صحنه مبارزه تنها ایام مرخصی کاملش هنگام زیارت خانه خدا بود. (شهریور ماه سال ۱۳۶۵) در سایر موارد هر سال یکبار به مرخصی میآمد و پس از دیدار با خانواده شهدا و معلولین، با یاران باوفایش در گلستان شهدا به خلوت مینشست و در اسرع وقت به جبهه باز میگشت. در طول مدت حضورش در جبهه ۳۰ ترکش میهمان پیکر او شد و در عملیات خیبر دست راستش را به خدا هدیه کرد. اما او با آنکه یک دست نداشت برای تامین و تدارکات رزمندگان در خط مقدم تلاش فراوان مینمود. در عملیات کربلای ۵ زمانی که در اوج آتش توپخانه دشمن، رساندن غذا به رزمندگان با مشکل مواجه شد حاج حسین خود پیگیر این امر گردید و انفجار خمپارهای این سردار بزرگ را در روز جمعه ۸/۱۲/۱۳۶۵ به سربازان شهید لشگر امام حسین (ع) پیوند داد و روح عاشورایی او به ندبه شهادت، زائر کربلا گشت و بنا به سفارش خودش در قطعه شهدا و در میان یاران بسیجیاش میهمان خاک شد.