۸ سال دیالیز فقط بخشی از زندگی پردرد جانبازی است که این روزها دوستان و همرزمان سیاهپوش نبودنش شده‌اند. “محمد جعفری‌منش” ۳۱ سال با رنج جانبازی توی یکی از محله‌های قدیمی شهر ورامین زندگی کرد و سرانجام ۱۶ مرداد ماه ۹۳ به کاروان شهدا پیوست. خانه او این روزها اگرچه درگیر غم فراق پدر شده اما به‌رنگ مقاومت و ایستادگی است. شهید جعفری‌منش سال ۶۲ در عملیات والفجر۴ و در ارتفاعات ۱۹۰۴ بر اثر برخورد ترکش به سرش مجروح شد. روزگار جانبازی او از ۲۲سالگی آغاز شد. موج انفجار و فشار ترکش به مغزش او را آزار می‌داد. وقت و بی‌وقت تشنج می‌کرد و این تشنج برایش بسیار حادثه آفرین بود. کم‌کم عوارض مجروحیت هم به سراغش آمدند. سمت چپ بدنش لمس شد. چشم چپش را تخلیه کرد، کامش را از دست داد. لگنش چندین بار عمل شد، کلیه‌هایش را از دست داد، پای راستش از زیر زانو قطع شد و ۸ سال دیالیز شد. او سرانجام در ۱۵ مردادماه ۹۳ در بیمارستان عرفان تهران به آرزویش یعنی شهادت رسید.
صحبت های حاج مهدی سلحشور در مورد مقام منزلت شهید ” یه شب تو سینه زنی بچه ها بی حال بودند سینه نمی زدند .شب خواب شهید زین الدین رو دیدم گفت چیه اصرار می کنی بیان وسط بچه ها رو،من شهدا رو جمع می کنم همه رو بیان وسط میونداری کنند….”
مستندی پیرامون حماسه دفاع از شهر مظلوم هویزه و حماسه آفرینی شهید بزرگوار علم الهدی و یارانش ، دانشجویان پیرو خط امام
شهید سعادت حاج عسگری از شهدای تازه تفحص شده بود که مادرش قبل از اعلام خبر، از آمدن پسرش خبر داشت و پدرش هم برای استقبال از فرزندش رهسپار بهشت شد.
دانلود سرود پیشگامان در مورد حسین فهمیده و دانش آموزان ویژه مدارس در هفته دفاع مقدس ،بسیچ ، آزادی خرمشهر و …
به گزارش صاحب نیوز به نقل از لنجانا، سردار شهید حسین قجه ای در مرحله ابتدایی عملیات الی بیت المقدس سال ۶۱ (فتح خرمشهر) به همراه نیروهای دلاورش در ایستگاه گرمدشت جاده اهواز-خرمشهر، در مقابل دو تیپ زرهی عراق مقاومت کرده و شش شبانه روز جلوی پیشروی نیروهای عراقی را گرفتند.
این مقاومت به قدری اهمیت داشت تا جایی که بسیاری از فرماندهان این عملیات اذعان داشتند که اگر این مقاومت صورت نمی گرفت کل عملیات به مشکل بر می خورد و فتح خرمشهر میسر نمی شد.
در این کلیپ سعی شده تا رشادت های این شهید والامقام از زبان همسنگران شهیدش، نظیر سردارشهید حاج حسین همدانی به تصویر کشیده شود.
روحش شاد و یادش گرامی باد.
شهید سید مجتبی علمدار با دلی سوخته، در هجر یاران شهیدش با آنها مناجات می‌کند:
چقدر سخت است حال عاشقی که نمی‌داند محبوبش نیز هوای او را دارد یا نه .
ای شهیدان، از همان لحظه‌ای که تقدیر ما را از شما جدا کرد یاد شما، خاطره‌های دنیای پاک شما امید حیاتمان گشته .
ما به عشق شما زنده‌ایم و به امید وصل کوی شما زنده‌ایم .
اما شما، شما علی الظاهر دلیلی ندیدید که اوقات پر اجرتان را صرف ما کنید.
چه بگوییم؟
راستی چگونه حرف دلمان را فریاد کنیم که بدانید بر ما چه می‌گذرد ؟
مگر خودتان نمی‌گفتید که ستون‌های شب عملیات ستون گردان نیست، ستون عشق است، ستون دل‌های سوخته ایست که با خمیر مایه‌ی اشک و سوز به هم گره خورده است.