در مراسم تشییع پیکر شهید لشکری، الیاس ماجرای اسارت شهید لشکری را برای پسرش، امیرمحمد، روایت می‌کند. داستان به سال‌های ابتدایی جنگ برمی‌گردد؛ زمانی که خلبان لشکری، به دست نیروهای بعثی اسیر می‌شود. او اولین اسیر ایرانی است. او شکنجه‌های بسیاری را تحمل می‌کند و از بیمارستان به زندان منتقل می‌شود. هدف دشمن دستیابی به اطلاعاتی از مسائل امنیتی ایران است، اما حسین پاسخ روشنی به آنها نمی‌دهد. در یکی از شکنجه‌ها او را با دست و چشم بسته به میدان تیر می‌برند و فرمان آتش می‌دهند؛ اما او حاضر نمی‌شود اطلاعاتی به آنها بدهد.سال‌ها از اسارت او می‌گذرد، اما هیچ نام‌ و نشانی از او در فهرست صلیب‌ سرخ جهانی ثبت نشده است. حسین، به همراه چند تن از دوستانش، به خاطر شرایط بد زندان دست به اعتصاب غذا می‌زنند. آنها موفق می‌شوند طی ماجرایی به طور پنهانی، رادیویی را به داخل زندان بیاورند و از اخبار ایران باخبر شوند. آنها رادیو را با اسم مستعار «عمو» خطاب می‌کردند. خبر فتح خرمشهر، خبر بمباران شیمیایی حلبچه و در نهایت امضای صلح‌نامه و پایان جنگ خبرهایی بود که آن روزها از رادیو شنیدند…

بهنام و جاسم، به کمک و یاری رسانی به مردم جنگ زده اهتمام داشتند که در این میان جاسم طاهری شهید می‌شود و بهنام همچنان به فعالیت‌های خود در جبهه ادامه می‌دهد و در روزهای پرالتهاب دفاع مقدس جانباز می‌شود و ریه‌ هایش دچار آسیب جدی می شوند؛ به گونه‌ای که برای تنفس با مشکلات زیادی روبه‌روست.حالا ۲۵ سال از آن روزها گذشته و بهنام با وضعیت جسمی سخت در کنار همسرش، مرضیه، که مربی شناست، و دخترش، زهره، زندگی می‌کند. زهره سعی می‌کند با یادآوری روزهای پر از اتفاق و حماسه‌ ی جنگ، او را به زندگی امیدوارتر کند و روحیه‌ ی او را تغییر دهد.فرشید موفق، از دوستان قدیمی بهنام و قهرمان دوچرخه سواری، در نظر دارد در آستانه ی آزادسازی خرمشهر، یک تور دوچرخه‌سواری در این خطه برگزار کند، اما دکتر با حضور بهنام در این مسابقات کاملاً مخالف است و تأکید می‌کند خطرات زیادی برای او در پی دارد اما …

«سال های جنگ، مشهد جای امنی بود و خیلی ها از اطراف و اکناف به مشهد می آمدند تا از موشک‌باران در امان باشند. بعضی ها فک و فامیل داشتند و می آمدند در کنار اقوام خویش می ماندند و بعضی ها هم مدتی برای زیارت می آمدند و از حمله و موشک و … در امان می ماندند. نمی دانم چرا اصلاً خاطرات این دو هفته را مو به مو و با جزئیات نوشته ام. شاید خاطرات خیلی عجیبی هم نباشد، ولی درباره مواجه شدن یک راننده تاکسی با رزمندگان دفاع مقدس است که برای زیارت به مشهد می آیند. به خاطر همین شغلم را دوست دارم، چون با مردم خیلی سروکار دارم و مردم را خیلی دوست دارم …».

ماجرا از زبان مهدی، پسر شهید عبدالحسین برونسی، بیان می‌شود که پیکر پدر را پس از ۲۷ سال دوری در آغوش گرفته‌ است. یکی از هم رزمان پدر، سید کاظمی، می‌گوید که این پیکر بی سر به حاجی برونسی تعلق ندارد، زیرا وی به وقت شهادت سر به بدن داشته است.سید به توکل و توسل حاجی برونسی اشاره می‌کند و می‌گوید که شهید برونسی روز قبل از عملیات بدر روحیه عجیبی داشت، مدام اشک می‌ریخت و می‌گفت دارم از بچه‌ ها خداحافظی می‌ کنم؛ چرا که خواب بی بی فاطمه زهرا (سلام الله علیه) را دیده ام که فرمود:فلانی! فردا مهمان ما هستی. محل شهادت را هم نشانم دادند. همین چهارراهی که در منطقه عملیاتی بدر، محل فرود هلی کوپتر است و به طرف نفت‌خانه و جاده آسفالت بصره _ الاماره می‌ رود و من در همین چهارراه باید نماز بخوانم، تا وقتی که به سوی خدا پرواز کنم و بالاخره ….

حاج احمد به رزمندگان دستور می‌دهد تا شبانه وارد شهر شوند و بعد از پاکسازی مناطق، صبح زود خود را به مسجد جامع برسانند و در آنجا جمع شوند. آنها در طول شب باید به گوشه و کنار خرمشهر سربزنند و آنجا را از وجود دشمن پاک کنند. بچه ها همگی عازم شهر می شوند و در طول عملیات خاطرات خود را مرور می‌کنند. خاطراتی تلخ و شیرین از روزهای اشغال شهر و ورود دشمن به خانه و کاشانه شان. آنها در روز اشغال شهر به دست دشمن، حضور پر رنگی داشتند تا اجازه ندهند خرمشهر اشغال شود، اما مشکلاتی موجب بروز این حادثه‌ی تلخ شد و حالا روزی است که قرار است خرمشهر آزاد شود.زمان می‌گذرد و بچه‌ها سعی دارند خود را به مسجد برسانند، اما در طول راه عده‌ی زیادی از آنها مجروح یا شهید می‌شوند و این برای دیگران تلخ است. حاج احمد هم در این جریان زخمی می‌شود، اما سلیم که همراه اوست سعی دارد هر طور که شده او را به مسجد برساند تا روحیه‌ ی بچه‌ ها ضعیف نشود. احمد به او دستور می‌دهد که رهایش کند و به بچه‌ها ملحق شود، اما….